Saber, ben o sabes. O difícil é darte conta.

Quizais

Conducir ti. Estar só. Non ter que. Facer. Alonxarte. Aillarte. Definir. Decir quizais. O dereito a non saber o que un quere. A voar só. A vivir dentro de un. A pensar. A reflexionar. A dibuxar. A deixar que pase. A que mañán sexa un interrogante. E máis alá non haxa nada máis. A seguir os propios soños. A ser un. A defender o teu territorio. A ser ti. A non camiñar da man. A bailar só. A equivocarte. A decidir. A fuxir. A volver. A ter a iniciativa. A non estar de acordo. A probar. A seguir a voz de dentro. A lamber as feridas o tempo que faga falta. A ser cobarde. A ser Valente.

Ás veces costa atraparte no medio do teu voo constante pero, si non te solto, deixarías de voar e eu deixaría de quererte.

De texturas, por exemplo, as nubes

Os teus dibuxos están vivos,

poderían saír voando

dándonos nos peteiros,

a ti e a min.

Eu non os vexo,

imaxínoos fermosos,

coma esas cousas cuxa fermosura

é quen de atrapar a través do tempo,

volvéndose perenne.

Dibuxas nubes, mais, se cadra,

non estás a dibuxar nada.

Cando me achego,

cando intento descifrar de preto,

sen querer,

atravésoas,

sen deixar rastro no dibuxo

coa sensación

de tremer co frío,

de ser un espello roto,

de estar completamente espida.

E entón bailo,

nun ritmo que non é meu

nin tampouco das nubes que,

á fin e ó cabo,

se moven ó son do vento.

Hoxe leo, porque me pregunto e, sen embargo, descanso:

Os atallos e a poesía

Non estou moi certo de que, visto o horizonte, a condición poética sexa capaz de liberarnos de nada, nin de liberarse a si mesma. Igual é que ese non é o seu oficio. As dificultades da poesía, ás veces, están en como a miramos. Como se fose algo excepcional cando, ben mirado, é algo cotián que desprazamos como esquivamos as cousas que requiren esforzo: polo mesmo que utilizamos a economía de recursos, polo mesmo que preferimos descansar. Quizais polo mesmo polo que decidimos coller atallos para chegar antes. E, sen embargo, a poesía tamén é un atallo para chegar antes a outro lado. Pero non vale responsabilizala dese lugar ao que chegamos. Porque lendo a poesía dos últimos trinta anos xa deberiamos ter sabido que chegaríamos xustamente aquí.

 

emerecindo e dicindo ben

Inestabilidades estables

Observar todo o que me pasa coma se non fóra meu.

Contemplar a ansiedade coma se fóra algo tan físico coma una tormenta de verán.

Saber recoñecer no amor o instinto, a preservación da especie e o medo á soidade.

Atopar no medo á soidade a cualidade inherente a tódolos seres vivos de socialización.

Obviar a inutilidade de analizar o meu ser coma se fóra o conxunto de tódolos seres.

A dor de barriga vai e vén. E non sei poñerlle remedio.

Cos ollos pechados

Teño un pequeño mal presentimento. Unha lixeira e inconsistente sospeita de que algo pode caer armando un pequeno estropicio. Un rasguño. Máis ben superficial. Ou profundo.

Non sei.

Tamén sinto un latido. Débil pero constante. Coma una palmada na espalda. Unha man que non deixará de coller a miña. Un alumbramento. Un antes e un despois. Un empuxón. Agarimoso.

Porque si

Pola amenaza da tristura.

Polo mañán que non se sabe.

Porque este momento é todo o que temos.

Para espantar as preocupacións.

Por vicio

e por deporte.

Cara adentro

e cara afora.

Soa e acompañada.

Fronte ás penas

e a carón das alegrías.

Porque si.

Hai que rir!!

Pés, peíños

Poñer por fin sandalias.

Pintar as unllas.

Pisar a area

e a herba.

Poner uns calcetíns cando están fríos.

Lavalos con auga quente.

ou con auga xeada!

Masaxealos,

eu mesma porque senón teño cosquillas!

Mover as dedas.

Empregalos para acariñar…

ou para pintar

e arrearlle una patada

a un balón.

Texturas

Cando volves, cando por fin es quén de valorar qué é o que é qué, todo se volve plano e perde cor. Indefinible. Palabras prestadas e irrecoñecibles que se alonxan completamente de ti.

Entón, volve aparecer esa pulsación, e pérdeste nesa masa xelatinosa que te abanea dun lado cara outro, de arriba para abaixo. ¿Cómo distinguir, clasificar? Se non sabes de onde sae, só sabes que ten que saír. Todo é real. O pensamento ten a mesma consistencia que as pedras. As sillas, as risas e as aspirinas. Estar aquí e non estar en ningures. Como si volveras estar no medio, es todo e todo é ti. Xa non podes distinguir.

Gústanme as cousas que se poden repetir sempre dunha maneira completamente nova.

Perder

Nadar río arriba.

Mirarte.

Deixar que me abraces.

Arriscar.

Quedar sen pilares nin bases.

Coñecer a túa pel.

Cuestionar o que está ben.

Equivocarme.

Despertar contigo ó meu lado.

Gañar.

Palabras, palabriñas, palabróns

Ás veces é preciso construir antídotos. Escudos. Conxuros.

Cancións bonitas e palabras guerrilleiras que actúen coma lanzas contra a tristura.

Porque hai momentos nos que as palabras son máis que  forma para convertírense en consistencia.

Aínda que sexa mentira, prefiro darlle caducidade, fugadidade, inconsistencia, á tristura.

E repetir e recalcar búsqueda, ganas, alegría.

unha forma  frouxiña de pedir desculpas

adiantadas pola posible desaparición de certas entradas neste blogue

meteoroloxía

Achégase una nube

Espesa

Gris

Opaca.

Non é miña

Non é a miña responsabilidade

E ninguén ma enviou para que chovera

enriba miña.

O caso é que está enriba

E non podo ampararme na cama

Non podo xogar a fuxir dela polo campo

Non é miña

Mais naceu en min

Nesa parte que non podo alcanzar

Non podo descuartizala

Ou diseccionala

Para analizala

Humanizala

Relativizala

Comparala

Ninguneala.

de inmovilidades… ou continuismos…

o pasado manda no futuro,

o futuro no presente…

e o presente…

pois déixase levar…

tendo en conta o pasado…

mailo futuro…

a probabilidade,

a experiencia.

os sacrificios ben vistos e os mal vistos,

os por si acaso,

os prefiro non intentalo

e os pés,

na terra,

ben secos e quentiños.

Pasiño a pasiño

O vello móvese pouco a pouco, alleo ás presas e ós comentarios inoportunos. Vai concentrado nas liñas de pó que se forman entre baldosa e baldosa, cuxa distancia é excesiva para os seus pasiños. Moitas están rotas, e, sobre todo, hai moita suciedade. É curioso, fai uns anos, cando só viña de visita, parecíalle que o sucio era él, que viña da aldea. Pero a suciedade aquí é distinta, aínda que cheira a ambientadores e colonias hai algo sempre gris, coma se todo, tamén as persoas, estivera feito de cemento.

Tamén hai que andar con ollo de non pisar merda de can, chicles dos rapaces e todo tipo de basura. Non será por falta de papeleiras. Xa o dicían no bar o outro día: “tanta liberdade causa estragos, a xuventude xa non respeta nada, antes non pasaban estas cousas”. Si, mais Deus queira que non volvamos a antes.

Empeza a estar canso, pero o seu ritmo segue inalterable, aínda non é hora de parar. Ó cruzar a Diagonal, xusto á altura de Provença, hai un banquiño, alí vai poder sentar. Ese tramo é o que máis lle amola. Os semáforos non entenden de pernas desfeitas. E as súas xa van cumplir un século.

Coches por diante, coches por detrás, coches por un lado e coches polo outro. ¿Cómo farán os conductores para entenderse? Así é que, para fastidio dos derrotistas, nunca houbo mozos tan espelidos coma agora. E, falando de mozos… Unha moza preciosa teno agarrado do brazo, disposta a facerlle o paso pola Diagonal máis fermoso dende facía anos. Aínda por riba conversadora, seica está para casar.

Cando chega ó banco non cabe dentro del coa ledicia. Xa falta menos.

– Xa non falta nada

Angustias. ¿Será posible? ¿Cómo nunha cidade tan grande un pode atoparse case a diario coa mesma muller? Se cadra perségueo. Sorrí para si, pasar tempo co neto fai medrar moito a súa imaxinación.

Un pouco antes do que o faría normalmente, decide marchar. O traxecto é longo e non está para amargarse. Empeza a refrescar. Apreta o bastón, o seu gran compañeiro dos últimos tempos, e comeza a camiñar. Un, dous.

Os anos non conseguiron que se acostume ó barullo. Pobres mozos. E él mira que ten traballado, traballou ata fartarse, pero nunca lle fixo falla andar ás presas. E, se atopabas con alguén polo camiño, saudabas.

Volve cruzar. Desta vez case non lle dá tempo, e iso que nunca cruza se non ve poñerse en verde o semáforo. Cóstalle levar o ritmo, agora faille falta algo máis de dous pasos para atravesar as baldosas. ¡Qué fea é esa cor salmón! ¿Non había unha praciña por aquí?

Polo passatge hai árbores, e iso éncheo de ledicia. Dóelle non ter sido quén de ensinarlle ó fillo a relación tan fermosa que se pode chegar a ter coas prantas. É un bo rapaz, demasiado bo ás veces, pero mellor parvo ca listo de máis. Atopou unha muller bonita e moi lista, nótase quén manda na casa.

Quen mandaba ben era María, iso que él aínda tentaba retrucarlle. Cánto a botaba de menos. Se fóra agora, faríalle sempre caso, sen rechistar.

O son das palomas sácao dos seus pensamentos, ¿ou son gaivotas? Respira profundamente. Imposible. Non é de crer. Cando está a punto de pensar que xa toleou, sente algo nas súas rodillas. Pancho. Mira que estivera preocupado por él. Calquera se fiaba de que o Olegario lle dera de comer tódolos días. Ese, se pode, leváballe veneno. Co tempo descubrira que era a quén máis extrañaba. Nin a súa irmá, nin os veciños. O can.

Sopla outra vez a brisiña. Aquí sí que dá gusto respirar. O cheiro a mar mezclábase co azahar. Xa están en flor os laranxeiros. Debe ser xa a hora da sesta porque non se ve ninguén pola rúa. Mellor. Así pode pasear con Pancho sen que ninguén os moleste con preguntas. ¡Que lonxe queda o ruído dos coches!

– Cosme, Cosme, …¡COSME!

Non pode ser, outra vez non. Aquí non.

– ¡Cosme!

– ¿Angustias?

– ¡Mire que ten vicio de chamarme Angustias! Haber se lle entra na cachola que me chamo Aurora. Fai un langrán de coidado. Un día destes voulle facer caso ó seu fillo e acabouse o de deixarlle espacio para que pasee só. Non gano para sustos. Entro un momento a mercar a botella de auga para o sintrón e xa se me estarreca no banco. ¿E despois quen o levanta? Como se a miña espalda non estivera bastante amolada xa. Pero de min non coida ninguén. Déixese estar, que o único que me faltaba é que agora se me tirase no chan. Vou a aquela cabina haber se o seu fillo aínda está na casa. Esté quieto.

Medo mediño, faite pequeniño

Oliva non lle ten medo ós rapazolos grandes do cole, iso que lle quitan a merenda case tódalas semanas. O seu andar é tan decidido que os cans de dona Xulia, eses que son tan amigos de ladrarlle á xente, séntanse moi respetuosos e tranquiliños cando a ven pasar.

Sempre escolle a árbore máis alta, a pedra máis escorregadiza e o animal máis salvaxe. E, se algo lle sae revirado, bástalle con ter unha maceira á que subir, para alonxar os peíños do chan e mirar as cousas a través das follas.

Pero, fai un tempo, Oliva tíñalle un medo incrible á noite. Nada máis agocharse o sol, tiña que fechar porta, contras e cortinas para non deixar entrar nin un raio de luz da lúa, e metíase na cama, tapadiña ata arriba.

Por culpa disto, cría que, coa noite, as cousas do mundo non é que deixaran de verse pola falta de luz, senón que desaparecían. Confundía o canto dos grilos cos cascabeis das botas dun terrible xigante e a lúa e as estrelas, por pelotas que podían caer do ceo en calquera momento.

Toda a súa familia estaba moi preocupada pola chegada do día en que tivera que aventurarse a saír na noite. Mercábanlle, en balde, linternas, novelas nas que se relataban acontecementos nocturnos fantásticos, libros de astronomía,… Ata chegaron a regalarlle un fermoso telescopio.

Un día veu de visita a tía avoa Lideira, a irmá do avó que quedara cega cando era nena. A tía Lideira quedou abraiada coa pequeña que temía a noite sen saber ben o que era. E Oliva quedou abraiada con esa muller que, sen poder ver, viaxaba tanto  e coñecía tantas cousas.

–          Eu teño medo de todo o que non podo ver. Non me gusta a noite porque non vexo e non sei qué pasa coas cousas. ¿Cómo é posible que non teñas medo se non ves nada?

–          A escuridade da noite oculta moitas cousas pero amosa outras tantas. O que menos che deixa ver é o medo. Eu ó principio tamén tiña medo, porque pensaba que non ía saber qué ocurría ó meu redor. E agora, xa ves, o que non vexo cos ollos véxoo coas mans, co nariz, coa lingua e cos oídos, e vexo moi ben.

–          Pero… eu sigo tendo medo.

–          Vouche ensinar un segredo: o medo sempre perde cando te enfrontas a él. A próxima vez que te veña molestar, cántalle unha canción.

E así foi. Ó día seguinte, cando o sol se agochaba tra-las montañas, Oliva esperou. Concentrouse en cómo ían mudando as cores verdes da maceira, convertíndose ás veces en violetas e azuis, un espectáculo tan fermoso que case lle fixo esquecer o que viría a continuación.

Pouquiño a pouquiño, os negros comezaron a predominar e as sombras a alongarse ata xuntarse con outras, formando una sombra xigantísima. E o medo apareceu, silandeiro.

Primeiro fíxolle cóxegas nos pés, despois púxoselle na gorxa impedíndolle tragar e, pouco a pouco, foille percorrendo os brazos e as pernas…

Entón, Oliva, mirándoo fixamente, cantou:

–          “Medo, mediño, faite pequeniño”

E o medo, máis medroso que ninguén, porque sabe que, se se lle enfrontan, sempre perde, foi recuando, máis silandeiro aínda que cando viña.

Dende aquela noite, deixou de achegarse tanto a Oliva e, se ousaba facelo, a nena cantáballe a súa canción.

Nacer é un intre

I

As súa man vai adiante e atrás, á altura da miña cabeza. ¿Que parte das baldosas me gusta máis pisar? Os bicos: sin babas e sin ruido. As miñas palabras non me chegan para dicir o que quero dicir.  Cando a boca ensina os dentes está sorrindo e é bo. É fácil chorar pero non sempre vale a pena.

II

Abrazarme, eu soa. ¿Que é o que quero? ¿Unha viaxe? Podo. Esta noite soñei que pasaban cousas entre ti e eu, se queres, tomamos un café e cóntochas. ¿Dasme o teu xersei? Se mañán chove, non vou traballar. Agarreille os labios e estireillos para amosarlle que pode sorrir. ¿Vasme prestar un pouco de atención ou qué?

III

Convertir as miñas ás nunha manta xigantesca. ¡Non me gustan as margaridas! ¿Prométesme que non moverás a man? Se vés, poñerei unha flor en cada ventá. Se chove, non vou. Creo que me apetece voar un cacho dentro da túa boca.

Ese calor no ventre

Esa inquietude

Que fai cóxegas

Que doe o suficiente

Que molesta o bastante

Para dicir que hai vida

Esa revolta no peito

Que tinxe os beizos

E agranda os ollos

Que se extende e contrae

Que medra e encolle

Que molesta e agarima

Xa votaba de menos

A inquietude nas mans

O medo no alento

O risco nos pasos

Non quero que fuxa

Non quero que murche

 

¡Benvida primavera!

22

Quero un pouquiño de maxia. Pensei en non dicilo pero tampouco está tan demostrado que haxa moita diferencia entre imaxinar un desexo ou formulalo.

Así que decidín compartilo. Porque, se o ledes, quizais vos sintades empáticos, solidarios ou simplemente vos fai gracia a situación. E entón, ó sermos máis desexando, haberá máis motivos para que se cumpla.

Vouno facer máis sinxelo. ¿E si hoxe fora un día cun pouquiño de maxia para todos? Quizais, se todos pechamos os ollos, por exemplo, dentro de 22 minutos durante 22 segundos e 22 centésimas de segundo,  vemos moitos vintedouses a pesar de termos os ollos pechados.

¿Qué dicides? Eu xa estou empezando a contar.

¿E qué color ten o ceo?

 

Dende que estou lonxe a comida da casa sabe a bicos. As fotos póñenme triste. E, cando estou de volta, o tempo, aínda que pasa voando, mídese en minutos.

Ata as conversas telefónicas son distintas. Os vas vir cear, podes regar, queres que te vaia buscar, deixaron espacio a outras escenas.

Onte fixeime en que tódalas conversas comezan coa descripción da paisaxe, a atmosfera, o momento do día, qué están a facer as personaxes principais.

As árbores están esplendorosas.

Non sei qué ocorre que ladran os cans e berra una oca.

Fai tan bo día que puxen o pantalón curto.

Escoita un momento, mira o que está a facer o can.

Pecho os ollos e estou alí. Parte dese escenario que me queda tan lonxe, en tan só dous minutos. A descripción da terra, do sitio de onde son, achégame dunha maneira aínda máis forte que as palabras máis específicas de expresar agarimo.

Coma nunha novela das de sempre.

Seguir un soño e seguir soñando

A dúbida e a valentía

A espera e o medo

A incertidume maila intuición

Arriscar o sol pola lúa

Construír os cimentos, os pilares, a estructura invisible, a xenérica. Ter a base lista para que, cando empeces a construir o que conta, o importante, non caia e siga medrando, que teña onde apoiarse, que non se tambalee. Facelo a cegas, coa incerteza de que quizais o fas porque é a forma de facer e non arriscarse, porque está ben, nin mal nin moi ben.

A inexistencia do que non se pode concretar con palabras.