Oliva non lle ten medo ós rapazolos grandes do cole, iso que lle quitan a merenda case tódalas semanas. O seu andar é tan decidido que os cans de dona Xulia, eses que son tan amigos de ladrarlle á xente, séntanse moi respetuosos e tranquiliños cando a ven pasar.
Sempre escolle a árbore máis alta, a pedra máis escorregadiza e o animal máis salvaxe. E, se algo lle sae revirado, bástalle con ter unha maceira á que subir, para alonxar os peíños do chan e mirar as cousas a través das follas.
Pero, fai un tempo, Oliva tíñalle un medo incrible á noite. Nada máis agocharse o sol, tiña que fechar porta, contras e cortinas para non deixar entrar nin un raio de luz da lúa, e metíase na cama, tapadiña ata arriba.
Por culpa disto, cría que, coa noite, as cousas do mundo non é que deixaran de verse pola falta de luz, senón que desaparecían. Confundía o canto dos grilos cos cascabeis das botas dun terrible xigante e a lúa e as estrelas, por pelotas que podían caer do ceo en calquera momento.
Toda a súa familia estaba moi preocupada pola chegada do día en que tivera que aventurarse a saír na noite. Mercábanlle, en balde, linternas, novelas nas que se relataban acontecementos nocturnos fantásticos, libros de astronomía,… Ata chegaron a regalarlle un fermoso telescopio.
Un día veu de visita a tía avoa Lideira, a irmá do avó que quedara cega cando era nena. A tía Lideira quedou abraiada coa pequeña que temía a noite sen saber ben o que era. E Oliva quedou abraiada con esa muller que, sen poder ver, viaxaba tanto e coñecía tantas cousas.
– Eu teño medo de todo o que non podo ver. Non me gusta a noite porque non vexo e non sei qué pasa coas cousas. ¿Cómo é posible que non teñas medo se non ves nada?
– A escuridade da noite oculta moitas cousas pero amosa outras tantas. O que menos che deixa ver é o medo. Eu ó principio tamén tiña medo, porque pensaba que non ía saber qué ocurría ó meu redor. E agora, xa ves, o que non vexo cos ollos véxoo coas mans, co nariz, coa lingua e cos oídos, e vexo moi ben.
– Pero… eu sigo tendo medo.
– Vouche ensinar un segredo: o medo sempre perde cando te enfrontas a él. A próxima vez que te veña molestar, cántalle unha canción.
E así foi. Ó día seguinte, cando o sol se agochaba tra-las montañas, Oliva esperou. Concentrouse en cómo ían mudando as cores verdes da maceira, convertíndose ás veces en violetas e azuis, un espectáculo tan fermoso que case lle fixo esquecer o que viría a continuación.
Pouquiño a pouquiño, os negros comezaron a predominar e as sombras a alongarse ata xuntarse con outras, formando una sombra xigantísima. E o medo apareceu, silandeiro.
Primeiro fíxolle cóxegas nos pés, despois púxoselle na gorxa impedíndolle tragar e, pouco a pouco, foille percorrendo os brazos e as pernas…
Entón, Oliva, mirándoo fixamente, cantou:
– “Medo, mediño, faite pequeniño”
E o medo, máis medroso que ninguén, porque sabe que, se se lle enfrontan, sempre perde, foi recuando, máis silandeiro aínda que cando viña.
Dende aquela noite, deixou de achegarse tanto a Oliva e, se ousaba facelo, a nena cantáballe a súa canción.
