Creo que na sociedade actual fáltanos filosofía. Filosofía como espazo, lugar, método de reflexión, que pode non ter un obxetivo concreto, como a ciencia, que avanza para satisfacer obxetivos. Fáltanos reflexión, pensar, necesitamos o traballo de pensar, e paréceme que, sen ideas, no imos a ningunha parte.

Revista do Expresso, Portugal (entrevista), 11 de outubro do 2008

cuaderno.josesaramago.org

A casa da Ulla

O outro día descubrín un recuncho, máis ben un fogar, se existen tales cousas na rede… Aínda non lin moito, vin algunhas frases, moitas fotos de momentos que tamén son meus, enlaces interesantes…

Como ben cita, xa falaba Marc Augé dos non-lugares, eses espazos contemporáneos sen memoria, destinados á circulación: autovías, autoestradas, aparcamentos, centros comerciais e os seus espazos na sombra, A casa da Ulla é un berro, un manifesto, para que os lugares da nosa esquina atlántica deixen de convertirse progresivamente en non-lugares.

“É doce”

É urgente o amor.
É urgente um barco no mar.

É urgente destruir certas palavras,
ódio, solidão e crueldade,
alguns lamentos,
muitas espadas.

É urgente inventar alegria,
multiplicar os beijos, as searas,
é urgente descobrir rosas e rios
e manhãs claras.

Cai o silêncio nos ombros e a luz
impura, até doer.
É urgente o amor, é urgente
permanecer.

Andrade

Fight

In Case Of Emergency

Work through this process in your head, on paper, or out loud. Customise to suit your needs.

What’s wrong?

What’s the very worst thing that could happen?

If the very, very worst thing happened, how would you cope? Because you can handle anything.

What is actually wrong right now? Is there anything you can do to make it better?

Something – however small – something good happened today. What was it?

Go off and do something nice for yourself as soon as possible. Take a walk, buy something small and pretty, drink some tea. You’re worth it. Ask for a hug, even a virtual one from the universe.

If there is something you’ve been putting off, start doing if for just 10 minutes. That’s all you need to do.

There is so much power and potential stored up in you.

Everything is going to be fine.

Fighting Tiger

Robin Hood

Robin Hood é unha directora de banco. Gústame imaxinala vestida ben elegante, saudando cun sorriso a todos os señores ricachóns e firmando montañas de papeis. ¿Canta xente coñecería o seu segredo? ¿Súa nai? ¿Algún amante?

Tiña a vida solucionada e non lle importou arriscarse a complicala, e non o fixo por ela. Vaia, ás veces o ilegal soluciona moitas vidas.

Esta historia debería abrir algún debate ou, polo menos, ser repetida, engrandecida e idealizada ó longo de centos de xeracións de avós e netos.

― Es mucho significado para una sola palabra- ­dijo Alicia con aire pensativo.

― Cuando le hago hacer a una palabra un trabajo como ése –dijo Humpty Dumpty-; siempre le pago extra.

A través del espejo
Lewis Carrol

No te salves

No te quedes inmóvil
al borde del camino
no congeles el júbilo
no quieras con desgana
no te salves ahora
ni nunca
no te salves
no te llenes de calma

no reserves del mundo
sólo un rincón tranquilo
no dejes caer los párpados
pesados como juicios

no te quedes sin labios
no te duermas sin sueño
no te pienses sin sangre
no te juzgues sin tiempo

pero si
pese a todo
no puedes evitarlo
y congelas el júbilo
y quieres con desgana

y te salvas ahora
y te llenas de calma
y reservas del mundo
sólo un rincón tranquilo
y dejas caer los párpados
pesados como juicios
y te secas sin labios
y te duermes sin sueño
y te piensas sin sangre
y te juzgas sin tiempo
y te quedas inmóvil
al borde del camino
y te salvas
entonces
no te quedes conmigo.

Mario Benedetti

Por que está a fazer isto por nós, por que nos ajuda, Simplesmente por causa de uma pequena frase que emcontrei num livro, há muitos anos, e de que me tinha esquecido, mas que regresou à memória num destes dias, Que frase, Nascemos, e nesse momento é como se tivéssemos firmado um pacto para toda a vida, mas o dia pode chegar em que nos preguntemos Quem assinou isto por min, (…) Ensaio sobre a Lucidez, José Saramago

MADE IN GALIZA

pero é que ninguén di GRAZAS
GRAZAS por non dicilo talvez
GRAZAS e AO e IMPOSÍBEL
sereas e tres horas de noite
benvidos ao paraíso
pero es que los gramáticos
son los de la mesa
los del bloque
bloqueiros
inciso
a xente que di
son los del bloque
teñen as fincas rodeadas de
bloque

feísmo remata en ismo
como catolicismo
pode que sexan os mesmos 
y yo-no-sé
pero nos lo imponen
y a los niños no les justa aprenderlodetalxeito-de-tal-modo dóeme
o peito
cancro
lingüístico
y me encanta galicia YO TAMBIÉN SOY GALLEGA
quei me encanta o teu catro por catro
rapaces en uniforme
pelo louro tinguido
apelidos com-postos
com-postos na xunta
opus dei
dei
deirlle a misa de cando en cando

“nunca fue la nuestra lengua de imposición
sino de encuentro
a nadie se le obligó nunca a hablar en castellano”
juancarlosprimerodehispanialavieja

y
joderNENO
yoTAMBIÉNgalizaCEIBE
peroESqueMISPADRESPAPÁSPROXENITORES
meENSEÑARONaHABLARenESPAÑOL
e tamén a fumar porros
e a lamberlle a coniña á mosa
os pais non ensinan todo
os países tampouco

na galiza
en galego
na rabiza
en rabego
bilingüismo sesentaenove
e non fales de amor á patria
cando queres dicir
SEXO

Samuel L. París

poemario \”Manual da destrucción\” completo neste enlace

Iba recomendar encarecida e apaixoadamente unha das miñas lecturas do Nadal, “Made in Galiza de Sechu Sende, cando atopo que tamén ten o seu rincón na blogosfera. Así que sin máis introdución que un poema co que non podo competir para definir o contido dun libro que sen dúbida deberiamos ler, aínda que só sexa para obrigarnos a pensar e reflexionar en nós mesmos, no que somos e en cómo actuamos.

O poema é de SAmuel L. París 

 blog e libro, “Made in GAliza” non teñen desperdicio.

 

Máis que poesía

Si te gusta el dulce tintineo del despertador cada mañana…
Si te enternece el calor humano del metro…
Si te divierte tu trabajo cada día nuevo y estimulante…
Si te alegran las noticias cotidianas de que el mundo va cada vez mejor…
¡No sigas leyendo!

(…….)

Y si okupáramos con caricias lo que a golpes se vacía, con besos lo que con mentiras se llena, pero también con gritos donde ni las insulsas canciones de amor pueden escapar a su propia banalidad y donde el blanco de la camisa del anuncio es la mejor metáfora de la vida que llevamos, impoluta, aburrida, perfectamente monótona…?

“Eu non son yo”

E isto non implica que non aspire a ser a persoa máis rica adquirindo o poder de entender e interpretar sendo “yo”, “me”, “moi”… Non quero ser unha imaxe borrosa que quere ser o que non é, enganarme a min mesma é un erro, mutilar o meu ser por vontade miña ou de quen sexa é un crime…

Así que non trato de enganarme, total o “eu” sempre acaba saíndo, porque un está máis cómodo cando non nega quén é. ¿ou en qué lingua te enfadas, te entristeces e te namoras?  

Eu non penso permitir que digan que “eu” é un estúpido dialecto subvencionado condenado a morrer, nin que ser un mismo sen que nos impoñan ou traten de enganar é pechar a mente cara o resto do mundo…

Porque se un non se acepta a un mesmo malamente será quen de aceptar ós demáis (persoas, linguas culturas)

A fotografía “Eu nunca serei yo”, asinada por Roberto, é a gañadora da edición 2008 do concurso Unha Imaxe para o Galego, o certame organizado por Vieiros coa colaboración da Secretaría Xeral de Política Lingüística. Unha vez comprobado o correo do concursante resultou ser Roberto Roget Antelo, veciño do municipio de Zas (Terra de Soneira).

Invítovos a votarlle unha ollada ó resto das propostas. A gañadora, máis ou menos orixinal (dise que o concepto xa foi usado con anterioridade), reflicte de maneira sinxela e directa un sentimento e unha reivindicación moi clara: o dereito a ser un mesmo na lingua nai.