Lume, lume e máis lume

Estes días non leo máis que noticias de lume. Vexo fotos tan fermosas coma ferintes das labores de extinción, do reflexo das lapas nas ventanas das casas xa vacías. Emociónome cas impresionantes instantáneas dos ollos chorosos de quen vé desaparecer o seu. Leo as historias de accidentes ocasionados polos torpes medios e os tamén torpes xestos de quen se vé superado pola situación.

Leo, sinto e calo, porque falar doe demasiado. Asisto ó espectáculo dende unha butaca o suficientemente alonxada para que non cheire a fume e os diferentes focos parezan vagalumes. Non falamos, mais intercambiamos miradas tristes e resignadas.

Deberiamos falar, máis que de calquera outra cousa. Quen debe informar agóchase no silencio, para que os erros queden no olvido e se volvan repetir de novo, porque existen intereses prioritarios, coma seguir no poder.

Máis nós somos os que os puxemos aí (a pesar dos moitos factores),  nós somos os que debemos falar, os que debemos defender o noso, pór de manifesto os erros para que alguén (dame igual que estea no poder o na oposición) se decate de que o único que queremos son solucións. E saír desta espiral que se repite una e outra vez.

.

.

Mais, sobre todo, o que me inqueda é o que non leo,  o que se intúe detrás das evasivas, silencios e palabrerías que se presentan coma explicacións.

límites

Nunca sei se as cousas van mal

porque o estou facendo mal,

Ou se van mal

porque é a única maneira de que vaian.

Cando ten remedio

Penso que é irremediable,

Cando é irremediable

Pensó que o remedio ten que estar nas miñas mans.

Ninguén mo dixo

Ninguén me avisou de que facer o que unha quere é tan complicado. Ninguén me advertiu dos mil “deberías”, “o seu é” ou “qué pensarán” que interfiren nunha decisión aparentemente simple. Que existan tan poucos actos nos que a búsqueda do recoñecemento dos demáis non forme parte do motor. Só queremos que nos queiran e, sobre todo, que quen nos quere non nos deixe de querer. E dentro de “ser un mesmo” interfire un demasiado “quén quero ser”.

De súpeto, seguir os propios desexos convírtese nun acto egoísta. De súpeto, quen o consigue é reprobado.

¿Envexa por ter a valentía e a bravura de adoptar un comportamento radicalmente antisocial? ¿É o ser social unha mentira?

Eu digo máis tripas e menos cerebro. Digo, non fago.

…

¿Te atreves a quitarte la ropa?

Es hora de enseñar el ombligo.

Descubre tu peso ideal.

Bases da carta

– As linguas son expresión da riqueza cultural

– As divisións administrativas non poden obstaculizar o desarrollo das linguas

– É necesaria unha acción resolta de fomento das mesmas

– Facilitar a aprendizaxe da lingua ós non falantes da mesma

– Promocionar as linguas minoritarias na vida pública e privada

– Medios adecuados para a ensinanza e o estudio das linguas rexionais

España asinou o Tratado das linguas europeas no 2001, baixo o mandato de Aznar.

Autocensura

Ventaxa/desventaxa de internet: fugacidade.

Eliminei a entrada anterior porque me parecía moi triste.

Que destrúan, nós volveremos construír, unha e outra vez.

 

lonxe, civís, insurxentes

\”Lonxe, civís e insurxentes\” son calificativos que neutralizan a importancia e incluso a impresión que poida producir o asasinato de persoas.

Os camións de combustible estouparon. E as “arredor de ” 100 persoas (qué importa unha máis ou unha menos: “lonxe, civís, insurxentes”) morreron.

Sorte que non foi cerca, filla de veciño con nome, apelidos, fillos e amigos.

Mestres

Non subestimes o poder das palabras. Pasan os anos e, na relativa independencia que nos inculcan que se debe alcanzar na nosa madurez, soa aquela frase que alguén pronunciou coa intención de axudar, adoutrinar ou calquera outra malicia. Pero flota na túa cabeza, empúxate a adoptar unha ou outra posición. Despois están os libros.

En Galicia non se fala castelán porque os políticos, os mestres e os pais ignorantes nos obrigan a falar en galego. Isto tamén dificulta a nosa aprendizaxe de outras linguas, en realidade, dificulta que desarrollemos a nosa intelixencia, por iso un dos significados de gallego é tonto, comprensible. Esa lingua, o galego, tamén nos fai ser violentos, machistas, atrasados, terroristas… Ten moito mal, os científicos de todo o mundo deberían poñerse a estudalo.

Lingua mollada

A lingua é miña, é nosa, é deles, aínda que non a queiran. A lingua é un tesouro, se morre non volverá nacer. A lingua somos nós, e, se deixamos que no-la leven permitiremos que aniquilen unha parte da nosa identidade. E, se un permite que lle rouben a identidade, aínda que sexa voluntariamente, perde a dignidade. E, quedamos en que, se mexan por nós, nunca mais iamos dicir que chove.

A Quintana vólvese encher, aínda que chova, aínda que vente. Que lles volva o amor por sí mesmos ós que volven ter a tixola polo mango, porque non hai cousa máis patética que a negación de un mesmo. A lingua, gústelles (gústenos) máis ou menos, somos todos.

Emocionando

Seica onte se celebrou o día sen ruído, digo “seica” porque eu non me enterei. De vez en cando convén facer este tipo de cousas; mañán é o dos chistes, ás 12 horas todos teremos que facer rir a quen teñamos ó lado, e pasado o dos bicos: ás 12h, estemos onde estemos temos que bicar a alguén… Un día ata poderiamos dedicar uns segundos a elaborar a delicada e complicada estratexia de non bater con ninguén no metro.

Poderíase facer un spot moi fermoso con motivo do día de onte, un spot onde a solidariedade e unión de tódalas persoas nos conmovese case tanto coma o velliño de coca-cola. 

E, falando de lados tenros e, sobre todo humanos, quería deixar aquí dous videos que, para min son o exemplo de que, para falar de sentimentos universais, non fai falta caer en tópicos e que, ás veces, o máis orixinal é o máis cercano. 

Non é tan difícil falar de sexo. Este vídeo da axencia Seisgrados amosa como se pode ser,ó mesmo tempo, explícito e elegante

.

O segundo exemplo vén vía ateneu popular e trátase dun spot para a tenda erótica Coco de mer.

¡O galego é útil!!

Ésta é unha iniciativa de internautas galegos que viven fóra, pretendendo desmentir o mito de que “o galego non vale nada” e só serve dentro de Galicia”. Podes asinar o manifesto e enriquecelo deixando tamén a túa testemuña.

Paréceme unha iniciativa interesante pero, ó mesmo tempo, preocúpame que a causa de que se cree unha páxina para explicar algo que creo tan obvio é porque chegamos a un punto de total desinterese e maltrato da nosa lingua.

Non me gusta explicar por qué falo galego, ¿por qué deixar de falalo? ¿por qué un debe esquecer unha lingua? ¿por qué un debe esquecer a lingua que mamou? ¿por qué un debe deixar de transmitir a súa lingua?Isto, falando en termos absolutamente individuais e persoais.

É obvio que o galego, ademáis, é útil, máis alá da utilización de instrumento político, que semella a máis popular dende fai demasiados anos.

Miseria

A miseria humana preséntase de maneiras ben diferentes. Hai quen a sofre por non ter nada que levar á boca ou por non ter acceso ós servizos e dereitos mínimos. A miúdo isto ocorre en entornos onde as condicións son semellantes para toda a poboación, coa excepción de catro privilexiados.

Outras veces, esa miseria aumenta ó atoparse con outra das miserias humanas: a falta de empatía, a indiferencia, o egoísmo… Estamos fartos de ver xente durmindo na nosa mesma rúa, en caixeiros, portais… Non teñen nada e nós témolo todo, coma se foramos superiores, coma se fora natural. Seguen sen ter nada, mais habitan no medio de persoas que vivimos na abundancia, no derroche… Mais “non chega para todos”.

Ás veces, a miseria medra e traspasa os límites, deixa atrás a noxenta indiferencia para transformarse nalgo moito peor, tanto que non se me ocorre un algo para definilo. O colmo, o que me cabrea e sobre todo me entristece, e que tal maneira de actuar veña da man de quen se supón que é a lei, de quen “ten a razón” por riba do resto, quen “merece” a nosa obediencia e respecto…

Escoitade música, lede poesía

Bilingüismo é convivencia de DÚAS linguas en armonía, ou iso me ensinaron na escola. En Galicia, por circunstancias históricas, políticas e sociais, existen dúas linguas; mais a propia, a dos nosos avós, o galego, a de sempre, a que nos sae sobre todo cando nos cabreamos é a que se atopa nunha clara situación de inferioridade. A isto chámanlle diglosia.

Falar galego en Galicia xa non significa algo tan natural como continuar falando a lingua nai, o natural e o lóxico non é o normal. Non quero meterme a definir un problema tan complicado como é o conflicto lingúístico, mais o que sempre se tivo claro é que as autoridades teñen a función de velar para que ninguén, NINGUÉN se vexa discriminado por usar a lingua de Galicia e garantizar a súa existencia.

Se alguén di ser bilingüe non é lóxico que se manifeste para que unha lingua teña supremacía sobre outra, para que deixe de ensinarse, para que deixe de valorarse a obviedade de cal é a lingua de Galicia. 

Existen problemas máis graves, é obvio, máis ante acontecementos coma o de hoxe é difícil quedar indiferente. A min entristéceme o desprezo por calquera lingua ou cultura. ¿Pareceralles un bonito xesto cara os seus fillos o feito de negarlles o coñecer a lingua do seu propio país?

O idioma é a chave 
coa que abrimos o mundo: 
o salouco máis feble, 
o pensar máis profundo. 
  
O idioma é a vida, 
o coitelo da dor, 
o marmurio do vento, 
a palabra de amor. 
  
O idioma é o tempo, 
é a voz dos avós 
e ese breve ronsel 
que deixaremos nós. 
  
O idioma é un herdo, 
patrimonio do pobo, 
maxicamente vello, 
eternamente novo. 
  
O idioma é a patria, 
a esencia máis nosa, 
a creación común 
meirande e poderosa. 
  
O idioma é a forza 
que nos xungue e sostén. 
¡Se perdemos a fala 
non seremos ninguén! 
  
O idioma é o amor, 
o latexo, a verdade, 
a fonte da que agroma 
a máis forte irmandade. 
  
Renunciar ao idioma 
é ser mudo e morrer. 

se queremos vencer!

(A fala – Manuel María)

Así que, sen ansias de máis disertación, súmome á a iniciativa de Vieiros, se ves que sentes a necesidade de manifestarte en contra da lingua do teu país, le poesía, escoita música, fala cos teus avós, escribe, abre os ollos, mira dentro de ti…

Es que fillo, me tienes unas cosas que no te se que dicir

Y es que la verdad, en Galicia cuando eramos pequeños si que lo teníamos difícil porque el asento de la aldea se notaba mucho. Es que no podías ir a ninguna parte porque todo el mundo te lo notaba y tío, eramos unos paletos.

Mas ahora yo ya ni recuerdo como se hacía para hablar el dialecto enxebre, eso que lo practico con mis padres cuando voy a la aldea a coger grelos y chourizos. Pero mis hijos ya no lo hablan y están que gabean por las paredes porque en el colegio les obligan a hablar esa lengua de monte.

Ellos es que no te entienden nada y claro después suspenden y se deprimen. Es que, digo yo, ¿no les llegaba con la gaita y esas cosas? Ahora que estabamos tan bien van y nos lo imponen, yo ya no te entiendo nada en mi propio país. Y también le hablan a los niños pequeños, con lo feo que les queda…

Y lo de los médicos, también digo yo qué falta les hace tener que hablar el gallego, lo importante es que te sean buenos, así da igual lo que hable el paciente que ellos ya te entieden. es que arre carallo, estamos en españa, ya…

Haber si les petan con un ancazo en esas cabezas y se dan cuenta del país en el que estamos.

(apoyo de las mil hijas de pita a la manifestación del domingo despúes de misa, claro)

“O zapatazo: un bombazo” (parte II)

Así que se repite a historia, paréceme unha forma de protesta do máis orixinal, ¿e si conseguiramos que así deixen de durmir tranquilos? Ás veces un debe deixar de escoitar e facerse oír e, neste caso, aínda que políticamente incorrecto, non se me ocorre un discurso máis acertado.

Aínda que desta vez parece que fallou o tiro… ¡noutra ocasión será!

Cousas para contar (e non conto nin a mitá)

A miña primeira visita a unha axencia grande, famosa e superpremiada:

Cando un alcanza certa posición profesional os límites son engorrosas referencias e o máis divertido é superalos, cunha copa ou dúas de máis un pode chegar a facer virguerías. No desesperado, ansioso e anhelante camiño á orixinalidade un acepta de todo, o de chamar á atención é importantísimo, inda que sexa por falta de sentido e de gracia. 

O que ó final fai que, entre os infinitos camiños, que un sexa ou non o verdadeiro, é unha cuestión purmante subxectiva que a miúdo criterios de márketing ou comunicación non poden explicar.

No noso eterno intento de racionalizar todo coa finalidade de estar máis tranquilos ou non-sei-qué, esquencemos as numerosas cousas da vida que nos atraen polo mero feito de non ser explicables. O que non é fácil, o que nos inqueda dalgunha maneira é o que realmente nos ensina, nos fai conscientes das nosas incapacidades e do noso lugar no mundo e nos invita a participar das múltiples interpretacións.

Define amor, decepción, amizade, familia…

Un concepto publicitario é coma a poesía (ou eso teño pensado asimilar para sobrelevar este momento de dúbida e reflexión sobre si acertei ou non sobre o camiño da miña vida profesional). Un concepto, igual que unha poesía, é bo en canto nos recorda a algo que xa sabiamos ou criamos saber. Unha sorpresa é agradable cando ten algo de coñecido, un anhelo, algo que consideramos propio…

O xamón e o viño eran de primeirísima.

“Quitarlle a pel a unha raposa para vestir outra”

É unha protesta que tivo lugar hoxe na porta da Catedral de Barcelona. Desnudos a pesares do frío e pintados con falsa sangre, non mete envidia. E, sen embargo, máis extremecedora é a historia de animais que morren desangrados e sin pel, que se enterran amontonados, coma se fosen escombro.

A organización da protesta correu a cargo de Derecho Animal.

– Señor, ese é máis caro, figúrese o difícil que é irlle quitando a pel mentres o bicho se revolve. Porque menudos animais hiperactivos, déixano a un perdido. Pero élle o que hai, a pel consérvase mellor se están vivos. E non ten nin idea do monte deles que cómpre matar para unha peza coma a súa… 

O título é un graffiti que vira en Campolongo (Pontevedra) de pequena.

2225%

2225% é a porcentaxe na que se incrementa o prezo dos limóns dende a horta ó mercado, a media do resto de productos hortícolas anda arredor do 474%.

Estes… da Telefónica

Cando vexo os anuncios de paquetes de internet de calquera compañía case que me da a risa. Sobre todo con Telefónica, ás veces penso que disfrutan mofándose dun. Encántalles chamarnos cada certo tempo para ofrecernos internet,

-¿os señores aínda non teñen internet? ¿Como pode ser iso?

– ¿está suxerindo que no lo van poñer?

– Por un módico prezo de…

-¿De verdade poden poñernos internet?

– Haber, espere que consulto o número… Ai, non, disculpe as molestias. A súa zona será unha das próximas en ter instalada a antena, e que claro, ó tratarse dun lugar tan apartado…

Esta conversa, por irónico que pareza, eche do máis habitual; cada tres meses, aproximadamente, chámannos para ofrecernos algo que nin sequera lles apetece proporcionarnos. Ó principio pensabamos que tanta insistencia debía ser porque en breve traerían a línea á República. Máis non. Quizais se trate dunha broma entre os teleoperadores, como a eles chamar sáelles gratis…

Paréceme triste, do pasado, que por ser do rural un teña que sufrir tal aillamento. Pero o feito de que a un llo estean a restregar e queden tan anchos é de coña. E, para máis divertimento aínda, resulta que graban o último spot no que ofertan unha banda ancha de 6 megas (¿iso que é?) nun pobo da Serra Norte de Guadalajara, onde o máximo ó que un pode optar é a unha velocidade de 52 kbps, un veciño denunciouno ó periódico local da zona.

Xa non é a primeira vez que tratan de enganarnos, de feito, a última foi hai ben pouco co anuncio do dúo de 6 megas. Autoncontrol cualificouno de publicidade enganosa, ó non poder ofrecer o que prometía.