Estes días non leo máis que noticias de lume. Vexo fotos tan fermosas coma ferintes das labores de extinción, do reflexo das lapas nas ventanas das casas xa vacías. Emociónome cas impresionantes instantáneas dos ollos chorosos de quen vé desaparecer o seu. Leo as historias de accidentes ocasionados polos torpes medios e os tamén torpes xestos de quen se vé superado pola situación.
Leo, sinto e calo, porque falar doe demasiado. Asisto ó espectáculo dende unha butaca o suficientemente alonxada para que non cheire a fume e os diferentes focos parezan vagalumes. Non falamos, mais intercambiamos miradas tristes e resignadas.
Deberiamos falar, máis que de calquera outra cousa. Quen debe informar agóchase no silencio, para que os erros queden no olvido e se volvan repetir de novo, porque existen intereses prioritarios, coma seguir no poder.
Máis nós somos os que os puxemos aí (a pesar dos moitos factores), nós somos os que debemos falar, os que debemos defender o noso, pór de manifesto os erros para que alguén (dame igual que estea no poder o na oposición) se decate de que o único que queremos son solucións. E saír desta espiral que se repite una e outra vez.
. . Mais, sobre todo, o que me inqueda é o que non leo, o que se intúe detrás das evasivas, silencios e palabrerías que se presentan coma explicacións.
