As cousas pasan dándome toqueciños no nariz, sen darme tempo a cheiralas, apalpalas, analizalas… O tempo só existe cando apago o despertador cada mañá ou cando me sinto irresponsable intentando esquecer esa incómoda sensación de que esquezo algo.

Total, ¿para qué o quero? ¿para gardalo nunha caixiña? Vaise igual, incluso cando escapa entre os meus dedos ou se desliza debaixo da porta. Non é mellor nin peor.

Gústame non saber cómo vai ser o resto do día, gústame non saber qué hai debaixo da miña cama e perder o tren cando teño un libro nas mans…